Rdzeń wiórowy

Jarosław, okolice (?)

Środkowy neolit, 1. poł. IV tys. p.n.e. (kultura lubelsko-wołyńska?)

Krzemień wołyński, technika łupania

Wys. 15,2 cm, szer. 10 cm, grub. 7,1 cm

MJ-A 109

Pod koniec V tysiąclecia p.n.e. na tych terenach pojawia się jeszcze jedna społeczność – kultura lubelsko-wołyńska, której główny zasięg obejmował Lubelszczyznę i Wołyń. Niewielka enklawa zajmowana przez ludność o takim obliczu kulturowym istniała w okolicach Łańcuta. Wyraźne wpływy kultury lubelsko-wołyńskiej są widoczne także w materiałach z niewielkiego osiedla na stanowisku 27 w Mirocinie w powiecie przeworskim, datowanego na okres 4 000-3 800 p.n.e.

Społeczności tej kultury przyniosły na tereny ziem polskich nową jakość produkcji krzemieniarskiej. Niewielkich rozmiarów wyroby krzemienne, użytkowane m. in. przez ludność kultury ceramiki wstęgowej rytej i kultury malickiej, zastąpiły wióry z doskonałej jakości krzemienia wołyńskiego, których długość nierzadko przekraczała 20 cm. Takie wióry były wytwarzane w profesjonalnych warsztatach krzemieniarskich i trafiały na osiedla już w formie gotowych wyrobów. W tej sposób, pojawienie się długich wiórów wiąże się nie tylko z możliwością wytwarzania znacznie lepszych i trwalszych narzędzi krzemiennych, ale i zwiastuje początki ścisłej specjalizacji w tej gałęzi produkcji. To właśnie z tym zjawiskiem może być związany prezentowany rdzeń do produkcji wiórów krzemiennych znaleziony w okolicach Jarosławia.

Zabytek niepublikowany

Tekst: Ela Sieradzka-Burghardt