WILHELM (GUGLIELMO) ORSETTI przybył do Polski w roku 1632 z Lukki w Toskanii. Zamieszkał w Krakowie i ożenił się z krakowianką, Katarzyną Cieniowicówną.

Orsetti był bogatym kupcem i bankierem. W 1643 roku uważany był za najbogatszego kupca w Krakowie.

Towary włoskie (jedwabie i sukna) sprowadzał przez Austrię. Sprzedawał też artykuły żelazne (kosy, noże i igły) oraz włoskie druki. W Rzeczypospolitej handlował ze Lwowem, Jarosławiem, Lublinem, Warszawą, Poznaniem oraz Gdańskiem, do którego spławiał miedź. Z Lublina sprowadzał juchty, z Poznania sukno wielkopolskie.

Do inwestycji budowlanej w Jarosławiu zachęciła go sława miasta jako wielkiego emporium handlowego. Kamienicę, którą przebudował i nadał jej zachowaną do dziś bryłę, nabył w roku 1633 poprzez spłatę ciążących na niej długów, głównie u krakowskich Włochów. Księżna Anna Ostrogska sprzyjała temu zakupowi, stawiając warunek, aby budynek odbudować ad civitas ornamentum et utilitatem (ku ozdobie i pożytkowi miasta).

Orsetti nigdy w Jarosławiu nie mieszkał, prowadząc tu jedynie interesy. Można powiedzieć, że kamienica była rodzajem faktorii handlowej, czy „biznesowej ambasady” w słynącym z handlu mieście. Była wreszcie lokatą kapitału i źródłem dochodów. Czynsze za najem pokojów w kamienicach dookoła jarosławskiego rynku na czas jarmarku sierpniowego osiągały ogromne sumy, zdarzało się, że przewyższające czynsze za roczny (sic!) najem kamienic we Lwowie.

W roku 1659 udzielił Orsetti we Lwowie pożyczki królowi polskiemu na gwałtowną Rzeczypospolitej potrzebę, na olbrzymią sumę 553 444 złp. 5 maja tego samego roku sejm, mając na wzgląd wygody ur. Gwilhelma Orsettego, a przychęcając go do dalszych naszych i Rzeczypospolitej usług, a zwłaszcza, że tymi czasy znaczną sumę na potrzeby RP darował, uznał go za indygenę wraz z potomstwem obojga płci, nadając mu herb Złotokłos.

Wilhelm Orsetti długo nie cieszył się polskim tytułem szlacheckim, umierając w sierpniu lub wrześniu 1659 roku.

Przebudowana przez niego kamienica, zgodnie z życzeniem księżnej Anny, do dziś stanowi ozdobę jarosławskiego rynku i przykład „rodzimej odmiany sztuki renesansowej” (Jan Sas-Zubrzycki, 1903), a znajdująca się w niej Wielka Izba zachwyca właśnie Państwa swoim splendorem.

Tekst: Piotr Kaplita